به گزارش بولتن نیوز به نقل از تبریز نیوز، پس از آغاز تظاهرات ضد دولتی دو ماه گذشته ترکیه تاکنون حداقل 175 روزنامه نگار و عکاس خبری در این کشور از سوی نیروهای امنیتی و پلیس مورد ضرب و شتم ، آزار جنسی ، استعفای اجباری و اخراج قرار گرفته اند.

کمیته حمایت از خبرنگاران   (CPJ)نیز در گزارشی که منتشر کرده از ترکیه با 49 زندانی خبرنگار به عنوان بزرگترین زندان خبرنگاران جهان نام برده است.

اخراج 22 نویسنده و اجبار به استعفای 37 روزنامه نگار

در تازه ترین این گزارش ها ، خبرگزاری ایرنا به نقل از انجمن روزنامه نگاران ترکیه از اخراج 22 تن از نویسندگان و روزنامه نگاران این کشور در طول تظاهرات ضددولتی در 2 ماه گذشته خبر داد. 

این انجمن اعلام کرد که 37 روزنامه نگار و نویسنده رسانه های ترکیه نیزمجبور به استعفا شده اند .
گوکهان دورموس از اعضای انجمن روزنامه نگاران ترکیه امروز در گفت وگو با خبرنگاران افزود: از زمان آغاز تظاهرات ضد دولتی ترکیه که از پارک گزی میدان تقسیم استانبول آغاز و به سطح این کشور سرایت کرد، پنج تن کشته و بیش از هفت هزار تن دیگر زخمی شدند. همچنین در طول این مدت 59 روزنامه نگار اخراج و یا مجبور به استعفا شدند.
وی افزود: این اخراج ها و استعفاها در راستای سانسور اعمال شده دولت آنکارا و برخی کارفرمایان رسانه های جمعی صورت گرفته است.
این روزنامه نگار ترکیه افزود: در حالی که روزنامه نگاران ترک تلاش داشتند تمام وقایع و رخدادهای اخیر ترکیه را منعکس کنند، برخی در تلاش برای سانسور وقایع بودند.
ناآرامی ها در ترکیه از بیش از یک ماه پیش با اعتراض به تصمیم دولت اردوغان برای تخریب یک پارک در میدان تقسیم شهر استانبول با هدف ساخت مرکز تجاری شروع شد.
تظاهرات معترضان بعد از مداخله نیروهای امنیتی و پلیس ترکیه و استفاده از گازهای فلفل و اشک آور و ماشین های آب پاش به درگیری های خونین بین دو طرف منجر و دامنه ناآرامی ها به سراسر ترکیه کشیده شد.
بی اعتنایی نخست وزیر ترکیه به مطالبات معترضان ، لغو نکردن سفرش به شمال آفریقا، عذرخواهی نکردن از مردم، تشدید اقدامات نیروهای پلیس و امنیتی و اظهارات تهدیدگونه اردوغان نه تنها آبی بر شعله های آتش خشم معترضان نریخت بلکه همچون پاشیدن بنزینی شعله های این آتش را شعله ور تر کرد.
برخی از ناظران، ناآرامی های اخیر ترکیه را ترجمه مداخله های دولت اردوغان در امور داخلی سوریه و حمایت همه جانبه آن از تروریست ها ارزیابی کرده اند.

ضرب و شتم 114 عکاس خبری

پیشتر نیز برخی از شبکه های خبری ترکیه و روزنامه حریت از بازداشت و خشونت علیه بیش از یک صد عکاس خبری و شکستن دوربین آنان توسط پلیس و نیروهای امنیتی در این کشور خبر دادند.

به گزارش "تارنمای عکاسی از ایران" به نقل از انجمن عکاسان ترکیه ، در جریان اعتراض های ضد دولتی مردم در شهر های مختلف ترکیه ، 114 نفر از عکاسان خبریکه صحنه های اعتراض هادر ترکیه را به تصویر کشیده بودند ، مورد ضرب و شتم و خشونت پلیس و نیروهای امنیتی این کشور قرار گرفته و بازداشت شده اند.

بر پایه این گزارش، شمار زیادی از این عکاسان مورد خشونت پلیس واقع شده و یا عکس های آن ها توسط نیروهای امنیتی ترکیه پاک شده یا از بین رفته اند.

بیشتر جراحات عکاسان و خبرنگاران ناشی از شلیک گاز اشک آور و گلوله های پلاستیکی از سوی پلیس بوده است.

همچنین بسیاری از این خبرنگاران از ضبطدوربین ها و شکسته شدن آن ها توسط پلیس ترکیه شکایت کرده اند.

49 خبرنگار در زندان

خبرگزاری مهر نیز به نقل از جروزالم پست،نوشت: "کمیته حمایت از خبرنگاران" (CPJ)در گزارشی که منتشر کرده از ترکیه به عنوان بزرگترین زندان خبرنگاران جهان نام برده شده است.

بر این اساس ترکیه با 49 زندانی خبرنگار بیشترین آمار زندانیان در بین اصحاب رسانه را در سال جاری از آن خود کرده است.

همچنین ؛ دو روزنامه نگار‌ زن ترک، ماموران امنیتی این کشور را به آزار واذیت جسمی و کلامی پس از بازداشت در جریان اعتراضات پارک "گزی" متهم کردند.

آزار و اذیت جنسی 2 خبرنگار زن

به گزارش حریت دیلی نیوز؛ دریا اوکتان، 32 ساله و آرزو دمیر، 39 ساله خبرنگاران خبرگزاری اتکین در تاریخ 18 ژوئن(28 خرداد) به هنگام اعتراضات گسترده ضد دولتی توسط پلیس ترکیه دستگیر شدند.

این دو روزنامه نگار که پس از هجوم پلیس ترکیه به دفتر محل کار آنها بازداشت شده اند اعلام کردند توسط نیروهای امنیتی مرد مورد تفتیش بدنی و اهانت قرار گرفته‌اند.

خانم دمیر می‌گوید: برای یک زن خیلی سخت است تا این مسائل را بیان و ثابت کند. اما زنان باید به صورت آشکار در این باره صحبت کنند تا مانع ادامه و افزایش آزار و اذیت زنان دربند شوند.

این روزنامه‌نگارن به این پایگاه خبری گفته‌اند در بین 40 نفر مامور مهاجم تنها یک نفر زن وجود داشت و نیروهای امنیتی تمامی فایل‌ها و مدارک آنها را ظبط کردند.

ادعای آزار و اذیت جنسی نسبت به زنان زندانی به صورت گسترده‌ای در شبکه های اجتماعی ترکیه گزارش می‌شود اما بسیاری از زنان ترجیح می‌دهند در این باره سکوت کنند.

طبق گزارش کمیته حمایت از خبرنگاران کشورهایی مانند ترکیه و چین از قوانین حکومتی برای تحت فشار قرار دادن خبرنگاران و به زندان انداختن آنها بهره می گیرند.

درخواست دیدبان حقوق بشر برای بازخواست نیروهای پلیس و فرماندهان

دیدبان حقوق بشر نیز اعلام کرد برخی تظاهر کنندگان در ناآرامی های اخیر در پارک گزی استانبول، به واسطه شلیک مستقیم گلوله های گاز اشک آور توسط نیروهای پلیس ترکیه به شدت زخمی شدند.

شلیک گلوله های گاز اشک آور پلیس در 10 مورد باعث زخمی شدن تظاهر کنندگان شده است.

دیدبان حقوق بشر که مقر آن در نیویورک قرار دارد در این باره اعلام کرد شلیک گلوله های گاز اشک آور به صورت مستقیم به مردم و از فاصله نزدیک، اقدامی «غیر مسئولانه» است و مقامات ترکیه باید نیروهای پلیس را بابت وارد کردن این آسیبها به تظاهر کنندگان مورد بازخواست قرار دهند.

بـه گـزارش خبرگـزاری آلمان از نیویورک، در گزارش دیدبان حقوق بشر در این باره آمده است بر اساس اسناد موجود شلیک گلوله های گاز اشک آور پلیس در 10 مورد باعث زخمی شدن تظاهر کنندگان شده است. در یک مورد نیز یکی از تظاهر کنندگان بر اثر آسیب وارده، یک چشم خود را از دست داده است.

اما "سینکلر وب" محقق ارشد امور ترکیه در سازمان دیدبان حقوق بشر در این باره گفت: گلوله های حاوی گاز اشک آور اگر به صورت مستقیم به سمت تظاهر کنندگان شلیک شود، می تواند آسیبهای جدی و حتی مرگبار را در پی داشته باشد. این موضوع در جریان تظاهرات پارک گزی بارها اتفاق افتاد.

وی افزود: نیروهای پلیس و فرماندهان آنها که از این گلوله ها به شکلی غیر مسئولانه استفاده کردند باید بابت وارد آوردن آسیب غیر ضروری و به خطر انداختن جان افراد، مورد بازخواست قرار بگیرند.

" تو پیروز شدی، تو فاتح قلب‌های ما شدی؛ شکوه و عظمت زندگی را ندیدی و اراده کردی تا آن را بر بلندترین قله‌ها بیابی. به سان همه آدمیان، آری، از شکست ترسیدی اما عنان خود به وحشت نسپردی و عازم پرخطرترین سفرها شدی و این بار کوه‌ها از تو آموختند اراده، قدرت و صبر را."

اینها جملاتی هستند که آبان ماه گذشته پس از مفقود شدن مهدی عمیدی در مون بلان فرانسه نوشتیم و با "پلنگ برفی ایران" خداحافظی کردیم... هنوز محمد اوراز را هم از خاطر نبرده ایم، اولین ایرانی و اولین مسلمانی که قله اورست را فتح کرد و آوازه کوهنوردان ایرانی را جهانی کرد. او هم در دل طبیعت آرام گرفت و یازده سال پیش در قله گاشبروم پاکستان گرفتار بهمن شد. اوراز هم رفت... حالا کوهستان سه فرزند دیگرش را از آغوش خانواده هایشان به آغوش خود فرو برده است؛ پسرانی که "مسیر ایران" را به دوازدهمین قله مرتفع جهان باز کردند اما بازگشتی بی انتها داشتند، بازگشتی به دل کوهستان.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آیدین بزرگی، مجتبی جراحی و پویا کیوان به همراه رامین شجاعی و افشین سعدی راهی "برودپیک"، دوازدهمین قله‌ی مرتفع دنیا در رشته کوه های هیمالیا شدند تا مسیر جدیدی را به قله 8051 متری باز کنند. بزرگی، جراحی و کیوان سه نفری بودند که برای صعود نهایی به قله حمله می‌کنند. "پسران کوهستان" مسیر جدیدی به قله با نام " مسیر ایران" باز می‌کنند و پرچم ایران را بر فراز "برودپیک" برافراشته می‌کنند اما خبر بازگشت آنها از قله غم انگیز است چون دیگر بازگشتی در کار نیست. انگار باید برنگردند تا فتحشان را به گوش همه برسانند، برنگردند تا "مسیر ایران" را فریاد بزنند، برنگردند تا ... این است رسم روزگار امروز ما.

آغاز عملیات؛ فتح برودپیک از مسیر ایران

برودپیک با ارتفاع 8051 متر در رشته کوه قراقرون در شمال شرقی پاکستان و در مرز با چین قرار دارد. برودپیک بخشی از رشته کوه‌های عظیم هیمالیا است که سه قله‌ی مجزا به ارتفاع‌های 8051 متر (قله اصلی)، 8016 متر (قله مرکزی) و 7550 متر (قله شمالی) دارد و فتح آن ممکن است تا 6 هفته طول بکشد.

کمپ پایگاهی این رشته کوه در ارتفاع 5000 متری است و کمپ‌های میانی در ارتفاعات 6200 متر، 6800 متر و 7300 متر واقع شده‌اند که معمولا برای صعود به قله به 6 تا 9 هفته زمان نیاز است. گروه پنج نفره ایرانی در حالی به فکر گشایش "مسیر ایران" به برودپیک است که تنها پشتیبانشان همتشان است و تنها یاورشان، اراده‌ی خود.

اما آیدین بزرگی قبل از سفر درد دل نامه‌ای می‌نویسد و از رفیقش می‌خواهد پس از اعزام آن را منتشر کند. آیدین می‌نویسد: " این ماییم، دوباره اینجاییم. با هم هستیم ولی تنهاییم. اینجاییم نه از برای خودخواهی، نه از برای خودنمایی، اینجاییم از سر عشق، اینجاییم از سر شور، از سر غرور. اینجاییم از برای رشد، از برای اوج، از سر جنون، اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز، پایانی که آغازی بلند پروازانه تر را نوید دهد."

تیم اعزامی به پاکستان

انگار آیدین از آخر قصه خبر دارد: " اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز"

بر کوهنوردان ایران در برودپیک چه گذشت؟

2 تیر 92، در مسیر کمپ اصلی

تیم در مسیر کمپ اصلی قله برودپیک مستقر شده و حرکت خود را به سمت کمپ اصلی برودپیک آغاز می‌کند. تنها سه روز تا رسیدن به کمپ اصلی قله فاصله است.

15 تیر 92، رسیدن به ارتفاع 6600 متری

تیم موفق به برپایی چادر خود در ارتفاع 6600 متری شده است. در آخرین تماس برنامه بعدی شناسایی مسیر و تلاش جهت هم هوایی تا ارتفاع 7100 عنوان شده است. حال کلی? اعضای تیم خوب گزارش شده است.

21 تیر 92، استقرار در کمپ اصلی

تیم گشایش "مسیر ایران"، در کمپ اصلی مستقر است. با توجه به پایان دور? هم هوایی و پیش‌بینی جبه? هوای خوب چند روزه در منطق? یخچال بالتورو توسط سایتهای معتبر و تیمهای حاضر در منطقه، تیم تلاش نهایی خود را جهت صعود به قله و گشایش مسیر "ایران" در جبه? جنوب غربی آغاز می کند.

در زمانبندی، روز یکشنبه 23 تیر ماه روز تلاش جهت حمل? نهایی به قله در 2 کرد? 3 و 2 نفره تعیین شده است.

25 تیر 92، رویایی که به حقیقت پیوست، گشایش "مسیر ایران"

پرچم ایران بر دوازدهمین قله مرتفع جهان برافراشته می‌شود. رویای گشایش " مسیر ایران" بر فراز برودپیک محقق می‌شود. آیدین بزرگی، مجتبی جراحی و پویا کیوان سه نفری هستند که قله را از مسیر ایران فتح می‌کنند.

باشگاه آرش اینچنین گزارش می‌دهد: " تیم هیمالیا نوردان باشگاه کوه نوردان آرش پس از سه تلاش در سالهای 90،88 و 92 موفق به گشایش مسیر"ایران" در جبه? جنوب غرب قل? برودپیک شد.

اعضای تیم پس از تلاشی سخت مقارن عصر امروز موفق به صعود قله شدند. اشک شادی بر گونه های هم? دوستداران این تیم نشست. به امید بازگشتی ایمن برای تمامی اعضای تیم.

27 تیر 92، تیم مسیر بازگشت را گم می‌کند

محل تقریبی مفقود شدن کوهنوردها

تیم سه نفره در بازگشت از قله مسیر را گم می‌کند و دچار مشکل می‌شود. در ساعت 7 و 55 دقیقه بعد از ظهر، آیدین بزرگی از نزدیکی گردنه برودپیک با کیومرث بابازاده تماس گرفت و گفت که چادرشان پاره شده، حال یکی از اعضای تیم هم خراب است و نیاز به آب و غذا و کمک برای پایین آمدن دارند.

بابازاده به آیدین گفته که امروز تمام تلاش ها برای رساندن کمک به تیم صورت گرفته و مقداری آب و غذا هم به کمپ سوم رسانده شده است. همچنین به آیدین گفته است که مختصات جی پی اس محل استقرار خود را پیامک کند و حداکثر مقاومت خود را بکنند تا فردا نیروی کمکی به آنها برسد. بابازاده درخواست دارد که دوستان، تلفن او را اشغال نکنند تا آیدین در تماس گرفتن دچار مشکل نشود.

28 تیر 92، وضعیت بحرانی می‌شود، تلاش گروه های سوئیسی و آمریکایی برای یافتن تیم

پس از گفتگوهایی که با کوه نوردان سوییسی و آمریکایی و نمایندگان شرکت ATP انجام شد، یک فراخوان برای کمک به تیم ایرانی برودپیک داده شد. (توضیح این که به باربران ارتفاع، در ازای مشارکت در کار جستجو و نجات، قول پاداش مالی خوب داده شده است).

- ساعت 6 صبح: آیدین تماس گرفت و گفت مانند سابق زمینگیر شده و قادر به حرکت نیستند.

- ساعت 8 صبح: دو نفر باربر پاکستانی که نیمه شب از کمپ برای امداد حرکت کرده بودند در منطقه ای بالاتر از کمپ سوم در حال تراورس به طرف گردنه برودپیک (محدوده حضور تیم) مشاهده شدند.

- ساعت 9 صبح: یک تیم دو نفره از کوهنوردان سوئیسی که نیمه شب از کمپ اصلی "کی 2" برای امداد حرکت کرده بودند نزدیک به کمپ 1 رسیده و اعلام کردند که قصد ادامه صعود دارند.

- ساعت 9:30 : سرپرست تیم سوئیسی اعلام کرد که تیمهای دیگری نیز تشکیل شده و قصد دارند به دنبال تیم نخست به بالا صعود کنند.

- ساعت 10 صبح: آیدین مجددا تماس گرفت و وضعیت شان را بحرانی اعلام کرد.

- ساعت 1 بعد از ظهر: در تماسی که با کمپ اصلی برودپیک برقرار شد مشخص شد که باربرهای ارتفاع پس از تلاشی ناموفق برای رسیدن به گردنه، متاسفانه به کمپ سوم مراجعت کرده اند. همچنین تیم سوئیسی در تلاش برای رسیدن به کمپ دوم است.

- ساعت 1:30 : تلاش می شود امروز افراد دیگری که در منطقه هستند برای امداد رسانی به سمت گردنه صعود کنند.

بعد از ظهر 28 تیر 92، قطع ارتباط با تیم

محل تقریبی مفقود شدن کوهنوردها

در ساعت 16:45 رامین شجاعی (یکی از اعضای تیم در کمپ 3) برای کنترل و تشکیل گروه های امدادی خود را از کمپ 3 به کمپ اصلی رسانده و تماس های لازم با شرکت ATP و کوه نوردان مستقر در کمپ های اصلی برودپیک و K2 گرفته می‌شود.

امشب دو نفر باربر ارتفاع که در کمپ 3 مستقر هستند سعی می کنند در تلاشی مجدد خود را تا ساعت 7 صبح به گردنه برسانند که وقت کافی برای تجسس داشته باشند.

کوه نوردان سوئیسی که در کمپ 2 مستقر هستند با لوازم و تجهیزات بعدی خود را به گردنه می رسانند. تیم های دیگر نیز در حال تشکیل است. تماس دائم بین کمپ اصلی برودپیک و ستاد تهران بر قرار است و تا این ساعت ( 22:00 ) از طرف آیدین تماسی گرفته نشده.

29 تیر 92، وضعیت گروه وخیم می‌شود

در حدود ساعت 13:30 دو مرحله تماس تلفنی با آیدین بزرگی برقرار شد. آنچه از صحبت های نامنظم و پراکنده وی به نظر می رسد این است که وضعیت نامناسب جسمانی و مشکلات ناشی از اقامت طولانی در ارتفاع بر آنها غلبه کرده و متاسفانه مکالمه ای که کمک به یافتن نامبردگان و یا اطلاع از وضعیت جسمانی همراهان وی (پویا کیوان و مجتبی جراهی) باشد امکان پذیر نشده است. بلافاصله موارد به رامین شجاعی در بیس کمپ برودپیک منتقل شد و وی در تلاش برای اعزام تیم دیگری به کمپ های بالاتر است.

ساعت 19.30 آیدین زنگ زد و تقاضای کمک کرد. تغییر محل داده و ارتفاع را 3500 متر اعلام کرده که به نظر اشتباه است چرا که رسیدن او به این ارتفاع غیر ممکن است. اما سایر مشخصات با عکسها و نقشه های منطقه مطابقت دارد. به نظر می‌رسد همان مسیر را که اشتباه پایین رفته بودند و دوباره بالا برگشته اند به تنهایی دارد پایین می‌رود و به بالای سر یک دیواره مهیب رسیده.

اقدامات پس از تماس:

- سعی می‌شود از طریق موبایل آیدین مشخصات جغرافیایی جی پی اس به وسیله مقامات دولتی پیدا شود.

- هلی کوپتری که بتواند کوه نوردان را از بیس کمپ کی دو به بیس کمپ برود پیک حمل کند آماده پرواز است.

- رامین در حال مذاکره با کوه نوردان حاضر در منطقه است که هر کسی که کمک کند کلیه هزینه های آن به انضمام پاداش قابل توجه پرداخت میشود.

30 تیر 92، توماس لامل به کمک تیم جستجو می‌رود

از ساعت 19.30 دیروز تماسی از آیدین گرفته نشده. هنوز نتوانسته ایم مشخصات جغرافیایی تلفنهای دیروز را بدست آوریم. در همین ساعت 8.25 صبح Thomas Lammle کوه نورد و راهنمای معروف آلمانی توسط هلی کوپتر در کمپ اصلی برودپیک پیاده می‌شود. در برودپیک هلی کوپتر فقط در محدوده بیس کمپ توان نشست و برخواست دارد. رامین اعلام کرده توماس را شاید بتواند به همراه چند کوه نورد دیگر در همین ساعت به بالا اعزام کند.

هلی کوپتر در چند پرواز تا حد ممکن از منطقه حادثه عکاسی کرده است، توماس در این پرواز ها حضور داشته است. در این لحظه هلی کوپتر به کمپ اصلی برگشته است و رامین شجاعی با کمک برهمنی و چند نفر دیگر در حال بررسی عکس ها هستند. هنوز ارتباط عزیز و افشین با دو نفر پاکستانی که روز قبل روی گردنه رفته بودند برقرار نشده است.

لامل در حال نشان دادن موقعیت کوهنوردها به خبرنگاران پاکستان - عکس از کوه نیوز

وقایع روز:

- آیدین هنوز تماسی نگرفته است.

- توماس آخرین عکس های گرفته شده را به سفارت آلمان در اسلام آباد برده است تا با کمک کوه نوردان آلمانی و امکانات موجود در سفارت آن ها را تجزیه و تحلیل کرده و نظر خود را ارائه دهد.

- افشین سعدی در حال حاضر در کمپ 3 برودپیک با آب و غذا مستقر است.

- رامین شجاعی در کمپ اصلی K2 مشغول مذاکره با کوه نوردان خارجی است.

- با بدست آوردن GPS تلفن ماهواره ای مشخص شد که تیم گردنه مابین قله اصلی و فرعی را با گردنه اصلی بین کمپ سوم و قله فرعی اشتباه گرفته و خود را در موقعیت خطرناکی قرار داده است.

31 تیر 92، منصرف شدن برخی کوهنوردان خارجی از کمک

آیدین از ساعت 19:30 روز شنبه 29 تیر 92 دیگر تماسی نگرفته ، شرکت ATP جهت پرواز بالگرد در آمادگی کامل است. کوهنوردان خارجی مستقر در کمپ اصلی برودپیک و K2 بعد از دیدن محل آخرین اسکان بچه ها که از تلفن ماهواره ای آنها به دست آمده به علت دشواری مسیر،امداد را خارج از توان خود برآورد کرده و نمی توانند همکاری کنند.

اول مرداد 92، خالی شدن بیس کمپ از تیمهای جستجوی خارجی

تماس تلفنی برقرار نشده. فردا بیس کمپ برودپیک از تیم های خارجی تخلیه میشود و فقط رامین با چند خدمه باقی می ماند. در K2 کوه نوردان عازم آخرین تلاشهای خود شده اند و حاضر به امداد رسانی در برودپیک نشده اند. در تمام روز تماس با شرکت ATP برقرار بود و چند باربر و دو فروند هلی کوپتر آماده عملیات هستند. (باربران قادر به انجام کار فنی در ارتفاع بیش از 7000 متر نیستند)

نظرات دنیس اوربکو و سیمونه مورو پس از بی نتیجه ماندن جستجوها: " می خواهم محل بیواک را در عکس پیوست نشان دهم، تیم 5 روز است که آنجا است و تمامی تیمهای امداد شامل باربرهای ارتفاع پاکستانی نتوانستند آنها را پیدا کنند ما از هلی کوپتر برای عکس برداری استفاده کردیم ولی نتوانستیم آنها را در عکسهایی که با هلی کوپتر گرفته شده، پیدا کنیم و از شنبه عصر تماسی نیز از آنها نداشته ایم."

بعد از ظهر اول مرداد 92، "کارشناسان می‌گویند آنها نمی‌توانند زنده باشند"

جست‌وجوگران در قله‌ی برودپیک هیمالیا دیگر شانسی برای بازگشت سه کوهنورد ایرانی قائل نیستند، می‌گویند آنها نمی‌توانند پس از شش روز زنده باشند؛ کوهنوردانی که برای برافراشتن پرچم ایران و باز کردن مسیری با نام " مسیر ایران" به دوازدهمین قله مرتفع جهان صعود کردند اما بازگشتی نافرجام داشتند.

برودپیک

بزرگی، جلالی و کیوان موفق شدند با راهگشایی مسیری جدید به نام ایران، پرچم ایران را بر فراز دوازدهمین قله‌ی مرتفع دنیا برافراشته کنند اما در کوهستان با عظمت و شاید هم بی رحم هیمالیا گرفتار شدند. حالا هم پس از شش روز جست‌وجوگران قطع امید کرده‌اند و دیگر شانسی برای زنده ماندن پسران کوهستان قائل نیستند.

مسوول باشگاه کوهنوردی آرش که به پاکستان سفر کرده، تلاش های صورت گرفته برای نجات سه کوهنورد ایرانی را بی نتیجه عنوان می‌کند.

همایون بختیاری که در پاکستان به سر می‌برد به خبرنگار ایسنا می‌گوید: تمام کارهای لازم برای یافتن این عزیزان انجام شد اما متاسفانه به نتیجه نرسید. هم‌اکنون در منطقه حضور دارم و در صحبتی که با توماس لامل بهترین کوهنورد به زعم بسیاری از کارشناسان داشتم متاسفانه اعلام کرد از نظر آنها این کوهنوردان به صورت قطعی جانشان را از دست داده‌اند. به نظر لامل این سه کوهنورد در فاصله‌ی 500 متری پایین‌تر از قله یعنی حدود ارتفاع 7500 تا 7700 متری هستند که هنگام پایین آمدن از قله مسیر را اشتباه رفته و دچار این حادثه شده‌اند.

بختیاری ادامه می‌دهد: این سه کوهنورد مسیر جدیدی را به نام خود و ایران ثبت کردند و پرچم ایران بر فراز قله نمایان است اما هنگام بازگشت دچار این حادثه شدند. باشگاه آرش تمام تلاش خود را برای یافتن این عزیزان و حتی یافتن اجساد آنها انجام داد اما دیگر نمی‌شود کاری انجام داد. لامل به ما توصیه کرد که هیچ عملیات امدادی دیگری برای یافتن این کوهنوردان و حتی پایین آوردن اجساد آنها انجام نشود؛ چرا که آنها در جایی هستند که کمک‌رسانی برای پایین آوردن اجسادشان هم خطرناک است. هلی‌کوپترها تا ارتفاع 8 هزار متری هم بالا رفتند که این واقعا کار خطرناکی است؛ چرا که هلی‌کوپتر نباید این‌قدر اوج بگیرد. شش روز کامل را برای پیدا کردن این عزیزان تلاش کرده‌ایم اما متاسفانه نتیجه نداد.

و در آخر باز به درد دل نامه‌ی آیدین بزرگی می‌رسیم: " اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز... می‌خواهیم مال خودمان باشد، راه خودمان باشد، مسیر خودمان باشد، طناب خودمان باشد، از نفس و عرق خودمان باشد. می خواهیم توانستن را معنی کنیم، می خواهیم تغییر را زندگی کنیم"

مجتبی، پویا و آیدین برنگشته اند. چشمها به انتظار معجزه نشسته اند اما روزهای سپری شده امید را در قلبمان قفل کرده اند. "پسران کوهستان" مسیر ایران را به برودپیک باز کرده اند. این یک آغاز است برای " مسیر ایران" اما یک پایان غرورانگیز برای مجتبی، پویا و آیدین... حالا این راه خودشان است، مسیر خودشان است و از طناب خودشان، از نفس و عرق خودشان، اما " پسران کوهستان" هنوز برنگشته اند.

گزارش و گردآوری مطالب از خبرنگار ایسنا، علی فیض آسا

- توضیح: وقایع منعکس شده درمطلب بالا آنچه است که باشگاه آرش در این یک ماه بر روی سایت خود قرار داده است. 

آرمان نوشت: دیروز تولد سید حسن خمینی مردی از تبار صبوری بود. دقیقا 70 سال پس از تولد حضرت امام خمینی (ره)، یکی از نوادگانش پا به عرصه هستی نهاد که به سفارش ایشان نام حسن برایش انتخاب شد.

به گزارش ایسنا، این روزنامه ادامه داد: این نوزاد در تاریخ اول مرداد سال 51 در شهر قم دیده به جهان گشود. پدر و مادرش هر دو از سلسله جلیله سادات و از صاحب‌نام‌ترین خانواده‌های علمی ایران به‌شمار می‌آمدند. مادرش سیده فاطمه طباطبایی صبیه مکرمه آیت‌الله سلطانی طباطبایی (ره) از سادات طباطبایی بروجرد است که با 33 واسطه نسب به حضرت امام حسن مجتبی می‌رسند و در شجره‌نامه ایشان نسبت خویشاوندی با علامه بحرالعلوم (قدس) هم دیده می‌شود. مادر فاطمه هم که صدیقه نام داشت فرزند آیت‌الله العظمی سید صدرالدین صدر (ره) از مراجع ثلاث و نوه آیت‌الله العظمی حاج آقا حسین قمی (قدس) از مراجع عظام وقت بود.

پدر سیدحسن، سیداحمد خمینی (قدس) فرزند روح‌الله خمینی (ره) و خانم خدیجه ثقفی (ره) دختر آیت‌الله میرزا محمد ثقفی از علمای به‌نام و اصیل تهران می‌باشد.

مرتضی اشراقی پسرعمه سیدحسن خمینی می‌گوید: «باید از شخصیت فاضل و اندیشمند، آیت‌الله حاج سیدحسن خمینی تشکر و قدردانی کنم زیرا ایشان واقعا به عنوان پرچمدار بیت امام برای پاسداری از تفکر و اندیشه امام از هیچ کاری دریغ نکرده‌اند تا جایی که حتی همگان شاهد بی مهری به ایشان هم بودیم اما ایشان و بقیه اعضای بیت امام برای پاسداری از تفکر و اندیشه امام لحظه‌ای تردید به خود راه نخواهند داد. البته پاسداری از تفکر و اندیشه‌های امام فقط مختص به بیت ایشان نیست بلکه وظیفه همه علاقه‌مندان به ایشان است؛ لذا امروز همه افرادی که دوستدار امام و علاقه‌مند به تفکر امام هستند موظفند از یادگار ارزشمند و گرانبهای امام که همان نظام مقدس جمهوری اسلامی است پاسداری کنند و جلوی هجمه‌ها و تبلیغات سنگین دشمن برای ناکارآمد جلوه دادن نظام اسلامی در اداره امور کشور را با پایبندی به قانون اساسی بگیرند. بحمدالله بیت امام و به‌خصوص جناب سیدحسن آقای خمینی با درایت و ذکاوتی که در ایشان سراغ دارم، بر این امر مهم پافشاری دارند و هرگز لحظه‌ای از پاسداری از خط و آرمان‌های والای آن عزیز سفر کرده دست بر نخواهند داشت.»

سیدحسن خمینی دارای شخصیتی است که هیچ‌گاه وارد بگومگوها و چالش‌های سیاسی مرسوم نشده است؛ البته مخالفان دیدگاه‌های اعتدال بارها تلاش کرده‌اند تا این چهره علمی و شناخته شده را به وادی سیاست‌بازی بکشانند اما روحیه یادگار امام فرصت هرگونه سوءاستفاده را از آنها گرفت و افراطیون را گردن‌کج روانه محل استقرارشان کرده است؛ به عنوان مثال در زمان انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم نام او را به عنوان کاندیدای ریاست‌جمهوری مطرح کردند تا از این طریق دریچه انتقادات بی‌حساب خود به او را بگشایند اما یادگار امام با زیرکی پاسخ آنها را داد و آنها بودند که در برابر عظمت یادگار امام سکوت کردند و لب‌هایشان بسته شد.

همگان به‌خاطر دارند که در سال 89 افراطیونی که این روزها مجلس در حال رسیدگی به اقداماتشان است، چگونه سعی کردند با بی‌حرمتی به سیدحسن خمینی از میزان محبوبیت او بکاهند اما آنچه حاصل شد افزایش بی‌حد این محبوبیت بود. مادرش یعنی سید فاطمه طباطبایی هم در آن ایام در نامه‌ای به فرزندش نوشت: «تماشای قامت‌کشیده و سرافراز تو روزهایی را به یادم آورد که با کمک پدر نازنین و جدت حضرت روح‌الله روی پای خود ایستادی و با کمک و تشویق آنها شیوه راه ‌رفتن‌آموختی. هرگز خنده شیرین و نمکین و نیز نشاط آنان را از اینکه روی پایت ایستادی و با اتکا به زانوان خود گام‌های لرزانت را ثبات و اقتدار بخشیدی، آنها را فراموش نمی‌کنم. آری عزیزم، در یک سالگی با دستگیری «روح خدا» گام‌هایت را محکم کردی و در نوجوانی نیز مخاطب توصیه‌های آن پیر ره‌یافته بودی که تو را به اتکا و اتکال به خدا دعوت می‌کرد و از تو می‌خواست خدا را در لحظه لحظه زندگی‌ات حاضر و ناظر ببینی. به‌راستی عزیزم، در پیشگاه خدا همه عزیزند، همه مخلوق اویند و حق‌تعالی نسبت به مخلوقات خود غیور است. پس همچنان شکیبا باش و حرمت همه مردم را از آن‌رو که مخلوق معبودند، پاس بدار. مبادا حق را در امور به ظاهر کوچک، به بهانه اینکه بی‌بهایند، نادیده انگاری و خدا را در دوردست‌ها و امور به ظاهر بزرگ جست‌وجو کنی. خدا در همین نزدیکی‌ است و من شکوه و عظمت او را در آن روز به‌خوبی حس کردم.»

از کودکی تا امروز سیدحسن خمینی

سیدحسن دوران کودکی را به تناوب در قم و نجف، در کنار پدربزرگ مادری، مرحوم حضرت آیت‌الله العظمی سلطانی‌طباطبایی (قدس) و پدربزرگ پدری، یعنی حضرت امام خمینی (ره) سپری می‌کند. روزهای اوج انقلاب را در نجف، تهران و شور و حال دوران اقامت حضرت امام در پاریس (نوفل لوشاتو) را درک می‌کند. سیدحسن خمینی دوران تحصیلات ابتدایی را در مدرسه حبیب‌بن مظاهر جماران به پایان می‌برد. دوره راهنمایی و پایه‌هایی از دوره دبیرستان وی در مدرسه نیکان سپری می‌شود و در سال 1366، عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل می‌شود و در نهایت امر در سال 1369 درحالی که سال چهارم را به‌طور متفرقه گذرانده بود، دیپلم ریاضی خود را اخذ می‌کند. سفارشات مداوم حضرت امام و پدر بزرگوار سیدحسن آقا بالاخره نتیجه‌بخش شده و در سال 1368 تحصیلات حوزوی خود را شروع می‌کند و چهار سال بعد یعنی یک سال قبل از فوت مرحوم سیداحمد آقا رسما به لباس روحانیت ملبس می‌شود. وی ابتدا در مدرسه رضویه و مدرسه کرمانی‌ها مقدمات را خوانده و از سال 1372 به تحصیل در سطوح عالی می‌پردازد و تمام این مدت را در منزل پدربزرگ خود یعنی مرحوم سلطانی طباطبایی (قدس) و تحت نظر ایشان می‌گذراند.

سیدحسن خمینی در جایگاه مدرس حوزه علمیه

سیدحسن خمینی دو سال بعد از ورود به حوزه علمیه قم (سال 1370) در مدرسه کرمانی‌ها تدریس مقدمات را شروع و در مدت 8 سال کتاب‌هایی نظیر جامع‌المقدمات، سیوطی، مغنی اللبیب و مختصرالمعانی، معالم، شرح لمعه و منطق مظفر را تدریس کرده از سال 1379 به مدت 10 سال به تدریس سطوح عالی پرداخته و در این مدت کتاب‌هایی نظیر رسائل، مکاسب محرمه، بیع، خیارات و کفایه را در کارنامه فعالیت‌های تدریسی خود دارد. تدریس خارج اصول حضرت حجت‌الاسلام و المسلمین سیدحسن خمینی از سال تحصیلی 90- 89 شروع شده و هم‌اکنون در محل مدرسه دارالشفای قم ادامه دارد.

وی به ورزش هم علاقه‌مند است و همانند مرحوم پدرش در جوانی به فوتبال می‌پرداخته و بر تحولات ورزشی اشراف دارد. او از سال 1373 و به دنبال درگذشت پدر بزرگوارش عهده‌دار تولیت حرم مطهر و موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره) شد که خود مسئولیتی سنگین در کنار سایر فعالیت‌ها بر دوش اوست و بدین مناسبت علاوه بر مراسم و مناسبت‌ها، به‌طور معمول روز‌های چهارشنبه تا عصر جمعه را به این امر مهم می‌پردازد و بعد از مرحوم سیداحمد آقا معمولا پنجشنبه‌شب‌ها نماز مغرب و عشا را در حرم مطهر حضرت امام خمینی (ره) اقامه می‌کند.

ماجرای ازدواج سیدحسن با دختر آیت‌الله موسوی‌بجنوردی

آیت‌الله موسوی‌بجنوردی ماجرای ازدواج دخترش با سیدحسن خمینی را این‌گونه شرح می‌دهد: 8-9 ماه بعد از فوت حاج احمدآقا خانم دکتر فاطمه طباطبایی (‌والده مکرم حاج سیدحسن آقا) و برادرشان دکتر صادق طباطبایی به منزل ما و به کتابخانه‌ام آمدند و خانم طباطبایی گفت حاج احمد آقا قبل از فوت به من گفت خیلی مایلم دختر آقای بجنوردی را برای حسن آقا بگیرم. ما هم الان آمده‌ایم برای خواستگاری. من گفتم از جانب خودم مخالفتی ندارم اما از آن افرادی هستم که دختر باید جواب آخر را بدهد. قرار شد حسن آقا شب بعد که برای درس می‌آید زودتر بیاید تا با دخترم جلسه بگذارند که ببیند با هم جور هستند یا نه. من او را به اتاق بردم و خودم بیرون رفتم. وقتی برگشت خیس عرق بود و گفت تا حالا با دختر نامحرم این‌جور صحبت نکرده بودم. گفتم چه شد؟ گفت ما با هم کنار آمدیم. بعد از دخترم هم پرسیدم و گفت بله، عقاید ما با هم یکی است. یکی دو روز بعد از سالگرد فوت احمد آقا در حرم امام، عقد را من و مرحوم آیت‌الله سلطانی خواندیم. فرماندهان سپاه و خیلی از مسئولان بودند. افرادی از جمله محسن رضایی چون جای احمدآقا خالی بود، گریه می‌کردند. بعد از دو سه روز هم بدون تشریفات و مراسم عروسی، دخترم ازدواج کرد.

تبریک فرزند سیدحسن خمینی

فرزند سیدحسن خمینی در سالگرد تولد پدرش با نگارش نامه‌ای در فضای مجازی تولد او را تبریک گفت. در نامه سیداحمد خمینی آمده است: پدر عزیزم سالروز تولدت مبارک! فکر کردم و فکر کردم که وجود عزیزت را به چه تشبیه کنم. نیافتم که نیافتم.

ندانمت به حقیقت که در جهان به چه مانی / جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

تنها شاید بتوان گفت تو آفتاب خانه ما هستی. هر صبح که چشم باز می‌کنم با نور وجودت دنیا را روشن می‌بینم و با گرمای بودنت احساس امنیت و سلامت می‌کنم. با رقص اشعه‌های امیدت خرسندی در رگ‌هایم می‌جوشد و با تشعشع انوار راهگشایت تاریکی‌ها و کج‌راه‌ها از مقابل دیدگانم محو می‌شوند. عزیز جان! بر آسمان زندگی‌ام همواره بتاب نه‌تنها بر من که چون آفتاب بر همگان. اگر ابر مشکلات چندی روی منیرت را مکدر کرد باز مثل همیشه سرافراز و درخشان از آن بیرون آی. کسوف‌های ناملایمات را با صبر و درایت بی‌مثالت رد کن و همیشه و یکه بر دنیای زندگی ما بتاب.

گیرند همه روزه و من گیسویت / بینند همه هلال و من ابرویت / در دایره دوازده ماه تمام / یک ماه مبارک است و آن هم رویت